Over Mij

Een gekke weg. Maar wel leuk.

Van nerd tot popster

Als kind was ik een nerd. En niet zo'n beetje ook. Ik ben van school gestuurd, omdat ik verslaafd was aan gamen. Mijn droom was om computerprogrammeur te worden. Eindstand: Ik werd popidool (voor een half jaar).


Klinkt onlogisch en dat was ik ook. Ik ging op mijn nieuwe school namelijk uit het niets meedoen aan een zangwedstrijd. Die won ik. Dat leverde me, behalve vrouwelijke aandacht (voor het eerst), één ding op dat alles veranderde: zelfvertrouwen. 


Dat zelfvertrouwen mondde uit in honderden audities bij castingbureaus. Klinkt leuk, was het niet. Je leert er heel goed met teleurstellingen omgaan, dat wel. Tot ik ineens te horen kreeg dat ze me graag wilde hebben in de rol van een gehandicapte in de (inmiddels lang overleden) serie ONM.


Van ONM naar een rolletje in GTST, naar Popstars. Daar werd ik ineens een popster, omdat ik de halve finale wist te halen, zelfs met extreem matige optredens. Na 6 maanden fame, terug naar de realiteit met een baan bij de eerste versie van The Voice Of Holland als Backstage Reporter.


Dat ging lekker. Zelfs zo lekker dat ik door John de Mol zelf werd gecomplimenteerd en werd gevraagd om een opleidingstraject te gaan doen bij Talpa. 

John de Mol was boos

Natuurlijk had ik dat gedaan... ware het niet dat ik tegelijkertijd ook een screentest doorkwam voor een nieuwe show op NET5: Secret Story.


Ik ging voor de dikke vette worst en mocht ik ineens dagelijks een liveshow presenteren. John de Mol boos, dat wel.


De show flopte gigantisch. Au. Terug met de voetjes op aarde. Ik zou eigenlijk Peking Express gaan presenteren, maar dat durfden ze met mij helaas niet meer aan. Ik moest op de bank plaatsnemen.


Nickelodeon volgde, een verademing. Kinderen zijn namelijk veel eerlijker dan volwassenen. Zij zeggen het recht in je gezicht als ze je niet leuk vinden. Heerlijk. Hier heb ik me dan ook al die jaren als een vis in het water gevoeld.


Tot, na 3 jaar hele vette programma's (o.a. in Los Angeles) gedaan te hebben, ik een visprogramma moest presenteren: Bart leert vissen. Lekker in de regen uren wachten tot een vis bijt. En dan mag je hem weer terug gooien. Ik werd hier te oud voor. Klaar mee.


Zo stopte mijn tv carrière.

Een video maken zonder plan

Met bovenstaande activiteiten was ik niet altijd full time bezig. In de tussentijd heb ik een aantal jaar les gegeven op de Hogeschool Utrecht en heb ik tientallen video's gemaakt voor verschillende bedrijven.


Ik merkte al gauw dat er iets niet klopte met de videoproductie business. Er werden (en worden) duizenden video opdrachten gegeven aan videoproductiebedrijven. Die kwispelen op hun beurt weer met hun staart en maken vervolgens lachend, met eurotekens in hun ogen, deze video's. Prachtige video's natuurlijk. Klant bij, productiebedrijf blij.


Maar na het plaatsen van de video zijn er nog steeds maar 14 views. Waarschijnlijk van papa, mama, een paar collega's en jijzelf 5x. Bedrijf toch niet zo blij.


Er wordt zo weinig nagedacht over welke video's nu écht impact maken voor je bedrijf.


Daar zag ik kansen. Daarom ben ik het bedrijf Grow Media B.V. gestart, waar we bedrijven en stichtingen helpen om te groeien d.m.v. video. Tot nu het vetste project waar ik ooit mee bezig ben geweest!


Meer weten hoe we dat doen? Check onze website!